De receptioniste (16-07-2010)

Het is de 2e dag na Burgos. De zon staat hoog aan de hemel. 's Morgens word ik door het geritsel en geschuifel van de pelgrims in de "refugio" om vijf uur wakker. Dan denk je: " blijven liggen of eruit?". Vanochtend was het weer zover. Om 05.45 liep ik al buiten te verrekken van de kou. T-shirt en korte broek en een rugzak die wat warmte biedt. Ook dat is de camino en alles went. Ook "la Meseta" Twee uur later een stop in een bar voor een "cafe con leche" en we ontmoeten elkaar. Iedereen neemt weer zijn eigen ritme aan. Ik dacht nog wat saai is de weg totdat ik het uitgestrekte landschap eens goed in me opnam. Later zie je de slechte toestand van enkele huizen. Twee uur later sta ik voor een ruïne van de oude San Antonabdij in San Anton. Het plaatsje heeft 7 inwoners. Hoe is het mogelijk hier te leven. Toen ik in de refugo "casa nostra" in Castrojeriz aankwam, werd ik door de 9-jarige Julia in het engels ontvangen d.w.z. ze zei: "over 3 minuten gingen we open" en of ik maar even buiten wilde wachten. En, ja hoor, 3 minuten later was het zover. Het was een lust voor je ogen. Een schattig kind en oer serieus.

View Larger Map